Gilly en Roubaix kennen allebei een postindustriële omgeving: massale en voortdurende werkloosheid, gebrek aan hoop en vooruitzichten, ontheemding. De inwoners hebben ook te maken met klimaatverandering en de ineenstorting van de biodiversiteit. Uit deze beperkingen kan een oplossing ontspruiten. Onze steden kennen veel open plekken, braakliggende terreinen en verlaten groene ruimtes. Het is mogelijk om deze ruimtes om te vormen voor voedselproductie. In Gilly en Roubaix hebben we een grondstuk gevonden waarvoor we een project van een gemeenschappelijke tuin en stadsboerderij voorstellen. Beide kanten van de grens kunnen elkaar aldus verrijken met hun verschillen in de gemeenschappelijke zoektocht naar een methode om een stedelijke ​boerengemeenschapring te ontwikkelen en uit te breiden. Als solidariteitsdrager, sociale band en verbondenheid, is de stadslandbouw ook een manier om voedsel en de gezondheid van inwoners te verbeteren en tegelijkertijd te voldoen aan de milieueisen.